Herbata w Iranie według Jarmuscha

Iran 2014

Podróżowanie nauczyło jednej rzeczy – świat jest zbyt skomplikowany i nadto złożony, aby opisać go w książkach czy naświetlić na taśmie filmowej. Za każdym razem, kiedy próbuję opisać jakiś zakątek świata coś mi umyka – i często zdaję sobie z tego sprawę zwracając się do moich przyjaciół słowami: „Tego nie da się opisać, po prostu musisz to zobaczyć.” Z Iranem jest podobnie – media przedstawiają ten kraj jako totalitarną teokrację, w której codzienność kręci się wokół Koranu. Przekraczając granicę ormiańsko-irańską spodziewałem się, że zobaczę inny kraj, niż wynika to z pobieżnych i sensacyjnych doniesień, ale nie przypuszczałem, że różnica będzie aż tak duża. Nigdzie indziej w świecie nie spotkałem tak uczynnych i serdecznych ludzi, kobiety w przeważającej większości okrywały głowy szalami ze wzorem Burberry, nie szczelnymi czadorami, a najpopularniejszym napojem jest w Persji imperialistyczna Coca-Cola (okej, drugim najpopularniejszym, zaraz po herbacie). Mało tego, większość młodych ludzi żyje mitem amerykańskiego snu i niemalże każdy Irańczyk przed trzydziestką marzy jeśli nie o wyjeździe do USA, to przynajmniej do Europy. Najchętniej napisałbym w tym miejscu: „Tego nie da się opisać, po prostu musicie to zobaczyć”, ale mimo wszystko spróbuję przybliżyć nieco irańską rzeczywistość. Zapraszam na część bloga o Iranie.

Czytaj reportaże z Iranu:

Ulica Enqelab w Teheranie. Znakomita długość ulicy została zagospodarowana przez sprzedawców obuwia i szewców, ale znalazło się miejsce również dla wypożyczalni filmów.
Asghar Farhadi jest obecnie najpopularniejszym irańskim reżyserem. W 2009 roku za film „Co wiesz o Elly” zdobył statuetkę Srebrnego Niedźwiedzia w Berlinie, a dwa lata później na tym samym festiwalu wywalczył główną nagrodę z obrazem „Rozstanie”. W 2013 roku za film „Przeszłość” został wyróżniony na festiwalu filmowym w Cannes Nagrodą Jury Ekumenicznego. Ponadto „Rozstanie” zdobyło w 2012 roku Oscara w kategorii najlepszy film nieanglojęzyczny, a także było nominowane w kategorii najlepszy scenariusz oryginalny.
Promenada pod Millad Tower w Teheranie, Iran
Noworoczny stół u moich przyjaciół w Teheranie
Na irańskim stole zawsze stoi miska z orzechami oraz półmisek z owocami. Co ciekawe Irańczycy jako owoc traktują zielonego ogórka.
Dzielnica Teheranu, w której mieszkają Konstantin i Lena. Są jedynymi nie-muzułmanami w okolicy.
Kalendarz perski jest kalendarzem słonecznym, dlatego nowy rok przypada na wiosnę, kiedy natura budzi się do życia. W latach 1970. szach próbował zerwać z tradycją liczenia lat od 622 r. po Chr., m.in. proponując datę koronacji króla Cyrusa II (559 r. przed Chr.), ale bezskutecznie.
Herbata w Iranie według Jarmuscha
Herbatę w Iranie pije się tylko z cukrem w kostkach. Zawsze.
Sziraz uchodzi za najbardziej liberalne miasto w Iranie.
Mułłowie cieszą się dużym poważaniem wśród lokalnych społeczności. Choć tytuł mułły nie daje konkretnych uprawnień doradzają oni wiernym w wielu sprawach życia codziennego.
Różowy Meczet w Szirazie, Iran
Różowy Meczet zachwyca kolorowymi arabeskami.
W islamie wyróżnia się dwa główne nurty – sunnizm i szyizm. Iran jest jednym z nielicznych państw, w którym dominującym wyznaniem jest szyizm. Na zdjęciu kamienne bloczki, które szyici umieszczają przed sobą w trakcie modlitwy – mają one pomóc w skupieniu.
Różowy Meczet w Szirazie, Iran
Witraże w Różowym Meczecie w Szirazie, Iran

Alternatywny blog podróżniczy. Wnikliwe reportaże o Wschodzie, wyjazdy śladami legendarnych pisarzy, dużo street artu i kultury alternatywnej.