Archiwa tagu: Rosja

Daleko jeszcze?

Po 27 dniach pobytu w Chinach przyszedł w końcu czas by pożegnać się z Państwem Środka, jego zwyczajami, charakterystycznym budownictwem, a przede wszystkim z jego obywatelami. Szczerze mówiąc to od pewnego czasu wyczekiwaliśmy tego momentu z utęsknieniem, bo jak to mówią – co za dużo to nie zdrowo.

kolej transsyberyjska
Stepowe Las Vegas

Manzhouli. Do tej chińskiej przygranicznej miejscowości dotarliśmy po kolejnym 38-godzinnym kolejowym maratonie. Na miejsce nasz pociąg przybył z dwugodzinnym opóźnieniem, ok. godz. 22:00. Znaleźliśmy się zatem w nocy, w obcym mieście, bez zaplanowanego noclegu. W głowie kłębiła się w zasadzie już tylko jedna myśl – jak najszybciej do Rosji. W sumie to bliskość naszego wschodniego sąsiada była największym atutem Manzhouli. Dzięki temu większość osób mówiła po rosyjsku, a w sklepach można było dostać rosyjskie produkty. Korzystając z tych okoliczności zabraliśmy się z dworca do centrum z grupką Rosjan (jak się następnego dnia okazało zupełnie niepotrzebnie, bo dystans na jaki przewieziono nas za 50 juanów, to raptem 15 minut marszu), a na kolację spożyliśmy bułki z dżemem (choć jedzenie znacząco utrudniali nam uliczni sprzedawcy oraz przeprowadzające na nas desant chrabąszcze). Mimo dosyć późnej pory miasto rozświetlone było blaskiem neonów informujących głównie w języku rosyjskim o dostępnym asortymencie. Generalnie Manzhouli pełni rolę swego rodzaju centrum handlowego dla Rosjan. Mogą oni kupić tu dosłownie wszystko – od części samochodowych poczynając, poprzez różnego rodzaju alkohole i artykuły codziennego użytku, na rosyjskich (sic!) pamiątkach kończąc. Miasto wyrasta pośrodku stepu, górując nad nim stylizowanymi na socrealistyczny styl wieżowcami i kiczowatymi pałacykami, których tandetę dodatkowo podkreślają neony we wszystkich barwach tęczy. Choć w chwili naszego przybycia wiele sklepów było jeszcze otwartych, teraz powoli już je zamykano. Dla nas był to niechybny znak, że czas udać się na spoczynek. Tylko gdzie? Zaproponowany nam podczas podwózki hotel w cenie 350 juanów za osobę znajdował się dalece poza naszym finansowym zasięgiem. Udaliśmy się zatem starym, traperskim sposobem do KFC po kartony i używając ich za podłoże rozbiliśmy obóz na klatce schodowej jednego z hoteli. Po mniej więcej 40 minutach zmuszeni zostaliśmy jednak do skonsultowania legalności naszego obozowiska z administracją hotelu. Ta zazwyczaj dosyć nieprzyjemna powinność tym razem okazała się zbawienna w skutkach. Na siódmym piętrze hotelu odkryliśmy bowiem otwartą całą dobę restaurację, gdzie zjedliśmy pysznego piroga i przesiedzieliśmy dobrą godzinę. Następnie zaś rozsiedliśmy się na kanapach w recepcji i w końcu mogliśmy spokojnie zasnąć.

kolej transsyberyjska
ostatnie zdjęcie z Chin

Na granicy. Następny dzień upłynął pod znakiem poszukiwania transportu do Zabajkalska. W końcu chętny do przewiezienia nas autobus znaleźliśmy na dworcu, znajdującym się w najdalszym chyba zakątku miasta. Nauczeni doświadczeniem z dużą nieufnością podeszliśmy do chińskiego kierowcy i „pilota” wycieczki. Wynikło stąd dosyć spore nieporozumienie już podczas pakowania się do autobusu, kiedy zażądano od nas 100 rubli dopłaty za umieszczenie naszych plecaków w dolnym luku. Okazało się jednak, że nie jest to próba oszustwa, lecz normalna drobnym-druczkiem-pisana formalność. Podobnie zresztą jak kwit wydawany na granicy za taką samą opłatą. Do dziś nie wiem, po co on był, ani co takiego było na nim napisane. Wiem tylko, że skoro wszyscy kupowali, to i my musieliśmy. Nienormalna była natomiast opłata 250 rubli, którą nasz „pilot” zażądał od każdego z pasażerów już po opuszczeniu posterunku celnego, nie kryjąc się nawet specjalnie z faktem, że jest to łapówka. Musiał jednak zadowolić się kwotą 300 rubli od całej naszej trójki, gdyż więcej pieniędzy zwyczajnie nie mieliśmy. Wszystkie procedury trwały około czterech godzin, przez co 25-kilometrową trasę pokonaliśmy w pięć godzin. Stracony czas nic już jednak dla nas nie znaczył. Byliśmy w Rosji.

kolej transsyberyjska
bar „Bawaria”

Zabajkalsk. Gdy wysiedliśmy z autobusu na centralnym placu (czyt. klepisku) Zabajkalska poczuliśmy się niemal jak w domu. Otaczały nas bowiem rozpadające się bloki, blaszane budy pełniące rolę lokalnych spożywczaków i ulice, na których asfalt występował jedynie incydentalnie. Do tego zmęczone życiem twarze braci-Słowian wpatrujących się w nasze uradowane oblicza z niekrytą podejrzliwością, mieszającą się z chęcią sprawdzenia zawartości naszych plecaków. Wszystko to czyniło Zabajkalsk miejscem, dla Polaka, niezwykle swojskim. Uczucie to spotęgowała jeszcze bardziej uczta, jaką urządziliśmy sobie z miejscowych produktów. I choć chleb który kupiliśmy trącił starością (było to wszak niedzielne popołudnie), a powidło jabłkowe ewidentnie zawierało więcej cukru niż jabłek to, jak Boga kocham, był to najlepszy chleb z powidłami w moim życiu. Nie samym jednak chlebem żyje człowiek, dlatego też po zaspokojeniu pierwszej z podstawowych potrzeb, ruszyliśmy w miasto w poszukiwaniu miejsca noclegowego. W toku poszukiwań, podczas których o drogę do najbliższego hotelu przepytana została chyba połowa mieszkańców miasteczka, zidentyfikowaliśmy cztery miejscowe „gostinnice”, w każdej jednak odpowiedź na pytanie o wolny pokój była taka sama – „miest njet”. Czyżby i tu dotarł syndrom chińskiego „me jo”? Czy może, aż tak bardzo nie lubią tutaj obcokrajowców? Wszak jedna z recepcjonistek dopiero po obejrzeniu naszych paszportów przypomniała sobie, ze przecież nie ma wolnych pokoi. Tak czy inaczej zbliżał się zmierzch, a my stanęliśmy przed dość nieprzyjemną wizją drugiego z rzędu improwizowanego noclegu. Zdesperowani udaliśmy się w kierunku dworca (każdy kloszard wie przecież, że nie ma lepszego miejsca na darmowy nocleg). I tu niestety spotkał nas srogi zawód, gdyż budynek był zamykany na noc. Na szczęście dopełniający swych obowiązków ochroniarz zaprowadził nas do przydworcowego hotelu, gdzie wynegocjowaliśmy pobyt w trzyosobowym pokoju do godziny szóstej rano w dość przystępnej cenie (oczywiście zapomnieliśmy o zmianie czasu na granicy i rano zaspaliśmy). Pani recepcjonistka wyjaśniła nam natomiast, że dzień wcześniej obchodzono w Rosji święto kolejarza, co tłumaczy skacowanie/stan lekkiego podpicia większości pracowników dworca. Cóż, tym razem spóźniliśmy się na najlepsze.

Odyseja lotnicza 2012

Podróż. 7.07 nastał czas naszego pożegnania z Europą. Ruszamy w lotniczą podróż do Pekinu. Niestety jak to zwykle w naszym przypadku bywa nie może ona odbyć się bez pewnych niewygód. W tym przypadku są nimi godziny spędzone na lotnisku w Moskwie. Licząc od momentu dotarcia na lotnisko w Rydze o 3.15 (GMT +2), do lądowania w Pekinie o godzinie 8.15 dnia następnego czasu (GMT +8) podróż zajęła nam 20 godzin, z czego w samolocie spędziliśmy jedynie połowę tego czasu.

Air Baltic. Te tanie linie okazały się najbardziej ekonomiczną opcją dotarcia do Moskwy. Niestety podczas rejestracji nie wykupiliśmy dodatkowego bagażu rejestrowego, co oznaczało potrzebę skompresowania naszych plecaków do rozmiarów 55x45x20 i odchudzenie ich do masy 8 kg. Oczywiście na pierwszy ogień poszło jedzenie i brudna bielizna. Jednak gdy pozbycie się tych ładunków okazało się niewystarczające musieliśmy podjąć drastyczną decyzję i zdecydować się na podróż „na janka” tzn. w 3 parach spodni, 3 t-shirtach, polarowej bluzie i kurtce. Dodam, że zapowiadana temperatura na ten dzień oscylowała w granicach 30 stopni. Ostatecznie na ubiór „cebulkowy” zdecydował się tylko Stan. Jak się później okazało, niepotrzebnie gdyż Szoszo wszedł na pokład samolotu z pełnym plecakiem, przekraczającym limit rozmiaru chyba dwukrotnie, a i to nie był największy bagaż podręczny wniesiony do naszego samolotu.

Sheremietievo. Międzynarodowe lotnisko w rosyjskiej stolicy powitało nas, jak na lotnisko przystało, kontrolą paszportową. Na szczęście brak wizy, okazał się mniejszym problemem niż przypuszczaliśmy, gdyż udało nam się przeprowadzić check-in bez potrzeby opuszczania naszego terminala. Terminala, który przez następne 10 godzin stał się naszym domem. Przyznać musimy, domem całkiem przytulnym. Klimatyzacja, bezprzewodowy internet (choć dosyć wolny) i w miarę tanie Gamburgjery (nie, nie hamburgery – Gamburgjery) z lotniskowego Burger Kinga (45 rubli) pozwoliły przetrwać nam czas do następnego lotu. Choć przetrwać to za duże słowo. Była to raczej wegetacja i walka z wszechogarniającym znudzeniem. Mówi się, ze inteligentni ludzie się nie nudzą. A i owszem, dlatego też pisaliśmy na Facebooku, blogu, retuszowaliśmy zdjęcia, stworzyliśmy mapkę naszej podróży, ściągnęliśmy mnóstwo aplikacji na naszego smartphona, porozmawialiśmy z wszystkimi chyba dostępnymi osobami na Skypie, czytaliśmy rosyjskie gazety, robiliśmy sobie zdjęcia, jedliśmy, szukaliśmy w sklepach bezcłowych najtańszych słodyczy (wygrało 400 g Snickersa za 4 euro), wypatrywaliśmy pięknych Rosjanek, zwiedziliśmy sąsiedni terminal i wiele, wiele innych. Mimo tych wszystkich „rozrywek” czas zdawał się płynąć w tempie Marcina Wasilewskiego startującego do piłki.

Prasówka z rosyjskich gazet. Owoc naszego znudzenia, czyli przegląd najciekawszych informacji znalezionych w bezpłatnej rosyjskiej prasie (o dziwo pisanej również po angielsku):

  • w pakiecie ustaw wydanych przez rosyjskie władze znalazło się rozporządzenie zakazujące sprzedaży piwa w środkach komunikacji miejskiej. O spożyciu nie było nic wspomniane
  • od 1.07 wzrasta akcyza na alkohol, po jej podwyżce najtańsze 0,5 litra wódki kupimy za 125 rubli (ok. 13 zł). Budżet zarobi dzięki temu 150 mld rubli (ok. 150 mln zł). Kalkulacji strat związanych z ewentualnymi zamieszkami ulicznymi nie przeprowadzono
  • 11% graczy komputerowych w Rosji to gospodynie domowe. Twierdzą one, że nic tak nie odstresowuje po prasowaniu jak partyjka w Call of Duty.

Hainan Airlines. Nasz kolejny przewoźnik. Wiele sobie po nim obiecywaliśmy i nasze oczekiwania doczekały się spełnienia. Również tutaj nie raczyliśmy skorzystać z przywileju nadania bagażu rejestrowego, jednak i tym razem obsługa lotu, w postaci kilku identycznych stewardess nie zwracała uwagi na  to z czym pasażerowie wchodzili na pokład. W końcu okazało się, że nasze podręczne plecaki były jednymi z mniejszych. Krótko po starcie podano ciepłe ręczniki i pierwszy posiłek. W prawdzie zapach wydobywający się z wózka z jedzeniem nie zachęcał do konsumpcji, jednak to negatywne pierwsze wrażenie zostało zatarte przez na prawdę smaczną wołowinę z ryżem i warzywami. Po posiłku oddaliśmy się rozrywkom serwowanym nam przez komputerki umieszczone w siedzeniach przed nami. Filmy, proste gry i muzyka – czegóż więcej potrzeba w samolocie? Rano przed lądowaniem zaserwowano nam jeszcze poranną jajecznicę, ale trudno było się nam na niej skupić (Łukasz prawie ją przespał), za parę minut mieliśmy bowiem stąpać już po Chińskiej ziemi.

Warszawa, czyli wszystko na ostatnią chwilę

na razie PKP, wkrótce kolej transsyberyjska
na razie PKP, wkrótce kolej transsyberyjska

Godzina 23:43 (GMT +1), sybir trip dzień pierwszy, w którym po trzech godzinach spędzonych w pociągu relacji Poznań-Warszawa stwierdziliśmy, że ciężko będzie wytrzymać 60 godzin podróży w Kolei Transsyberyjskiej z Krasnojarska do Moskwy. Po przybyciu do Warszawy mieliśmy mnóstwo rzeczy do załatwienia, z których większość się udała (kupno pamiątek, ksero dokumentów, wymiana walut), a część niestety nie (wysłanie kuriera konnego ze śpiworem i finką do towarzyszki podróży, która jako jedyna wykupiła nadawany bagaż i została powołana na generała broni: do Chin oprócz naszych broni ma przywieźć gaśnicę z gazem pieprzowym). Największym pozytywem dzisiejszego dnia była informacja, że pośrednictwo przy zakupie biletów na Kolej Transsyberyjską wynosi tylko 30 zł za jeden bilet. Tym samym manewry z kupowaniem biletów przez Internet czy angażowanie znajomych z Rosji (którzy notabnene też nie ogarniają serwisu transakcyjnego rosyjskich kolei) nie są już potrzebne. Choć i tak kasowanie od ludzi takiej kwoty, za sam fakt posiadania konta akceptowanego przez RZD (rosyjska kolej), nie można postrzegać inaczej jak w kategoriach złotego biznesu. Druga pozytywna informacja to autobus linii Simple Express, gdzie mamy wszystko, czego potrzebujemy – gniazdka, idealną temperaturę do spania i komputer pokładowy z różnymi bajerami.

Spotkaliśmy również pierwszych na naszej trasie Rosjan – urzędników rosyjskiej ambasady. Nasze spostrzeżenie – Rosjanie są tak „typowi”, że nie sposób pomylić ich z żadną nacją świata (miedziany garnitur w paski + zaczesana fryzura na alfonsa + przekrwione lico, ale się nie uprzedzamy). Korzystaliśmy również z usług zakładu kserograficznego, z prawie 150-letnimi tradycjami. Jak widać warszawscy studenci korzystali z dobrodziejstw kserokopii dużo przed nami. W bardzo okrężny sposób pokonaliśmy również trasę z Dworca centralnego na al. Ujazdowskie. Jak tylko dorwiemy się do Googla to postaramy się ją odwzorować. Pytanie tylko jak ogarniemy stolicę Chin, podczas gdy własna sprawia nam tyle problemów.

CS Tip: Po trzech godzinach spędzonych w McDonald’sie przy mangowo-marakujowym shake’u stwierdziliśmy, że pisanie requestów we dwójkę jest znacznie bardziej efektywne niż w pojedynkę. Wysłaliśmy ich aż dziesięć, z czego co drugi jest taki, że host po prostu nie może go odrzucić.

Przygodę czas zacząć

 

Litwa na wakacjeStało się – nastał upragniony 2 lipca, czyli termin naszego wyjazdu do Chin i Rosji. Jak zwykle plany są ambitne. Ruszamy z Poznania pociągiem do Warszawy, stamtąd autobusem do Wilna, następnie autostopem do Rygi, skąd już bardzo blisko będziemy mieli do Moskwy (tym razem lecimy liniami AirBaltic), gdzie chcemy zdążyć na nasz samolot do Pekinu. Tam to już zupełnie prosta droga z Pekinu do Syczuanu, przez Xi’an, a następnie do Szanghaju, skąd niestety udamy się już w drogę powrotną Koleją Transmandżurską i Transysberyjską do Moskwy z postojami w Irkucku i Krasnojarsku (gdzie zamierzamy odwiedzić hippisowsko-podróżniczą komunę zwołaną przez legendarnego autostopowicza i podróżnika Alexandra Krotova). Z Moskwy jeszcze tylko kilkaset kilometrów do Petersburga, a tam to już jakbyśmy byli w domu.

Oczywiście nie pozwolimy by ta wyprawa pozostała nieudokumentowana, dlatego możecie się spodziewać publikacji na łamach choosetravel.pl zapisków z podróży, okraszonych najciekawszymi fotografiami. Pierwsza porcja już dziś. Wschodzie drżyj – nadchodzimy. Zachodzie żegnaj – przynajmniej na jakiś czas.